Inmiddels meer dan acht jaar geleden begon ik als softwareontwikkelaar. Als de dag van gisteren herinner ik me wat een collega zei toen we bij de koffieautomaat stonden bij te praten. Hij vertelde zijn partner hoe we in het project eindelijk dat LED-lampje aan kregen, waarop zij antwoordde: “Maar wat is daar moeilijk aan, ik kan met de wandschakelaar ook een lamp aan zetten. Dat bestaat toch allang?”. We schoten met z’n allen in de lach.
Het feit dat we er als team al weken mee bezig zijn om een LED-lamp aan te sluiten op specifieke hardware, een schakelaar te voorzien van een microprocessor met antenne, een nieuw communicatieprotocol te programmeren en dit alles aan elkaar te knopen als basis voor een compleet platform, vervaagt als je er zo lang mee bezig bent. Je hebt gezwoegd om alles voor elkaar te krijgen door documentatie te bestuderen, je programma te schrijven en alles te testen. Eindelijk is het gelukt en dan krijg je zo’n opmerking die bijna al je euforie wegvaagt.
Als ik aan dit moment terugdenk, is het niet het enige dat mij is overkomen. Het hoeft niet per sé je partner, familie of vrienden te zijn die niet snappen wat je bereikt hebt. Van hen kan ik het mij zelfs goed voorstellen. Het is ook wel eens mijn manager of projectleider, die vaak meteen klaar staat met een volgend verzoek. Daarbij is het vaak vanzelfsprekend dat het gelukt is. Het is immers je werk, toch? En als ik er dan langer over doe dan verwacht, krijg je ook nog eens de vraag waarom, als ik niet zelf al een verklaring heb gegeven. Op zo een moment bekruipt mij wel eens de gedachte: “Waar heb ik dit nu eigenlijk voor gedaan?”
Zo lijkt het misschien wel of ik een depressieve softwareontwikkelaar ben die geen energie uit zijn werk haalt, maar laat ik vooropstellen dat dit niet zo is. Ik krijg niet continue dit soort reacties en als mijn projectleider vraagt waarom het langer duurde dan verwacht, dan is dit vaak om te leren hoe het de volgende keer beter kan. Maar toch merk ik dat die momenten van euforie te snel over gaan. De volgende puzzel ligt alweer klaar. Wat mij betreft tijd om daar verandering in te brengen.
Dat doe ik in twee stappen:
- Trots zijn op jezelf (mentaal).
- Je moment vieren met een gewoonte (fysiek).
De eerste stap is, wat mij betreft, de stap waar je het meeste aan hebt. Als je een complexe puzzel in je werk hebt weten op te lossen ben je blij en wil je daarvan genieten. Je moment van euforie is van jou en dat neemt niemand van je af! Een opmerking van onbegrip of vanzelfsprekendheid kon er bij mij voor zorgen dat het moment meteen weer over was. Het eerste wat ik mijzelf heb voorgehouden is om trots te zijn op mijzelf als ik iets bereikt heb. Ik sta er even bij stil en loop alle stappen door die ik gedaan heb om de puzzel op te lossen. Dit zorgt ervoor dat ik trots kan zijn op wat ik gedaan heb en geeft me een moment van geluk in mijn werk.
De volgende stap is om dit moment uitgebreider te vieren met een fysieke gewoonte. Ik heb dit een aantal keer meegemaakt met een nieuwe software-release, waar een lekkernij getrakteerd werd om het te vieren. Ook bij ALTEN heb ik veel momenten meegemaakt die we vieren met een hapje en drankje. Het fysiek maken van een euforisch moment zorgt ervoor dat ik het deel met collega’s en dat ik het beter onthoud. Waar de eerste stap zorgt voor een goed gevoel, zorgt deze stap voor een leuke en warme herinnering. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf stap 2 nog niet helemaal onder de knie heb. Het schiet er in de waan van de dag vaak bij in om iets fysieks te doen. Wat ik meestal wel doe, is even pauze nemen, met een lekker bakje koffie of thee. Dit geeft al ruimte voor stap 1 om te genieten. Wat ik ook wel eens doe is een kleine traktatie halen en dit delen met mijn team. Meestal krijg ik dan de vraag of ik jarig ben en dan is het des te leuker om te delen waarom dat niet zo is.
Het maakt niet uit of je in de softwareontwikkeling zit, zoals ik, of in een andere branche werkt. Het is belangrijk om te vieren wat je hebt bereikt, want het is lang niet altijd vanzelfsprekend. Begin met trots te zijn op jezelf, dan zit je al beter in je vel. Maak er daarna een fysiek moment van als herinnering, met een traktatie of een kleine activiteit. Als je zelf je momenten viert of wilt gaan vieren, hoor ik graag hoe. Ik ben benieuwd naar jouw gewoonte en wie weet kunnen we bij elkaar inspiratie vinden. Hopelijk heb ik je kunnen inspireren om je momenten van euforie te vieren!
Joël Kraan.
>>> Lees het artikel van Mirthe over haar functie als corporate recruiter <<<
